Te dejo el poema del lucense Xulio López Valcárcel en su lengua original. Y te dejo también un enlace para que leas los versos que se los inspiraron: Otro Poema de los dones, de Borges:
http://www-personal.umich.edu/~jlawler/dones.html
Poema dos dons Gracias quero dar pola noite e a chuvia que nos devolven a memoria da nai. Gracias pola muller que dá forma a beleza, polo sexo que une nunha soa carne dúas soidades, e polo soño que nos permite a viaxe á morte e o regreso. Gracias polo vento que nos fai estraños de nós mesmos e pola pedra que aspira a soñar a eternidade.
Gracias quero dar polos nenos que non coñecen nin a culpa nin a morte, e pola música, alma en epifanía transcendida. Gracias pola luz que nos devolve o mar nos ollos da amada e polo aire vivificante e saudabel. Gracias pola beleza que nos enche e acovarda e polo mencer que nos ofrece a ilusión da primeira vez.
Gracias pola xuventude e polos sentidos polo loureiro e o trigo. Gracias polo viño, que nos sume nun transo indoloro, pola herba, máis tenaz que o tempo. e pola arte que nos transcende e sobrevive.
Gracias quero dar polos días que compartes comigo, pola caricia e polo beixo.
Ya conocía este poema, gran poema, a través de tu blog. Lo que no sabía es que hay en él demasiada similitud con el poema de Borges. Creo que hay un exceso de literalidad.
2 comentarios:
Te dejo el poema del lucense Xulio López Valcárcel en su lengua original. Y te dejo también un enlace para que leas los versos que se los inspiraron: Otro Poema de los dones, de Borges:
http://www-personal.umich.edu/~jlawler/dones.html
Poema dos dons
Gracias quero dar
pola noite e a chuvia
que nos devolven a memoria da nai.
Gracias pola muller que dá forma a beleza,
polo sexo que une
nunha soa carne
dúas soidades,
e polo soño que nos permite
a viaxe á morte
e o regreso.
Gracias polo vento
que nos fai estraños de nós mesmos
e pola pedra
que aspira a soñar
a eternidade.
Gracias quero dar polos nenos
que non coñecen nin a culpa nin a morte,
e pola música,
alma en epifanía transcendida.
Gracias pola luz
que nos devolve o mar
nos ollos da amada
e polo aire vivificante e saudabel.
Gracias pola beleza que nos enche e acovarda
e polo mencer
que nos ofrece a ilusión
da primeira vez.
Gracias pola xuventude
e polos sentidos
polo loureiro e o trigo.
Gracias polo viño, que nos sume
nun transo indoloro,
pola herba, máis tenaz que o tempo.
e pola arte
que nos transcende e sobrevive.
Gracias quero dar
polos días que compartes comigo,
pola caricia e polo beixo.
Gracias polo mar, absoluto e poderoso.
Gracias polo silencio e polo verso.
Ya conocía este poema, gran poema, a través de tu blog.
Lo que no sabía es que hay en él demasiada similitud con el poema de Borges. Creo que hay un exceso de literalidad.
Gracias por la información.
Un beso, Shandy.
Publicar un comentario